Czerwona Piramida - recenzja książki

Czerwona Piramida 

  tytuł: Czerwona Piramida
  autor: Rick Riordan 
  seria: Kroniki Rodu Kane
  wydawnictwo: Galeria Książki
  ilość stron: 541


   Carter i Sadie Kane są rodzeństwem jednak są sobie prawie obcy. Jest tak od czasu, gdy zmarła ich matka. Sadie mieszka razem z dziadkami w Londynie, a Carter podróżuje po świecie wraz ze swoim ojcem, wybitnym egiptologiem, Juliusem Kane'm. Rodzeństwo widzi się tylko dwa razy w roku. Jeden dzień w wakacje i jeden w święta Bożego Narodzenia.
   
   Julius Kane, mając nadzieję, że uda mu się połączyć rodzinę, zabiera Cartera i Sadie do Muzeum Brytyjskiego na eksperyment naukowy. Jednak nie wszystko idzie po jego myśli. Uwalnia egipskiego Boga zła, Seta, którym go porywa, a dzieci zmuszone są do ucieczki. 
   Jednak nie tylko Set się obudził. Robią to też inni egipscy Bogowie, ale najgroźniejszy z nich - Set - chcę zniszczyć rodzinę Kane. 
   Rodzeństwo jest postawione w całkiem nowej sytuacji. Na każdym kroku czyha na nich niebezpieczeństwo. Poznają skrywane od lat tajemnice rodzinne. Dlaczego zostali rozdzieleni? Jak umarła ich matka? Jakie mają zdolności? Ich życie zmienia się drametrialnie, ale muszą stawić czoło Setowi, aby uratować ojca, ale czy po jego odnalezieniu nadal będzie taki sam? Może obecność Bogów zmieniła nie tylko ich życie, ale ich najbliżsi też są z tym powiązani?


   Uwielbiam Kroniki Rodu Kane! Jest to dla mnie bardzo ważna i sentymentalna trylogia, ponieważ to właśnie od niej zacząłem swoją przygodę z książkami, która zaczęła się bardzo późno, ponieważ zaledwie niecały miesiąc przed moimi 14 urodzinami. 

   Bardzo podoba mi się to, że książka jest pełna mitologi egipskiej, ponieważ uwielbiam starożytny Egipt, a historia o tych Bogach i magii jest jak najbardziej dla mnie. 
   Dodatkowo świetne dla mnie jest to, że kiedy czytałem tę serie miałem 13/14 lat - Carter ma 14 - a Sadie jest jego o rok młodszą siostrą - też mam siostrę młodszą o rok. Po za tym Carter przypominał mi mnie z charakteru, a Sadie moją siostrę (wkurzała go często - nie żebym coś sugerował :) ).

  Koniec książki bardzo mnie zaskoczył. Nie spodziewałem się czegoś takiego. Może troszeczkę mnie to zawiodło, ale jednocześnie było to oryginalne i zostawiało takie uczucie chcę więcej! Na szczęście na 14 urodziny dostałem Ognisty Tron, który jest drugą częścią, więc od razu po skończeniu pierwszej części zabrałem się za drugą.
   (Teraz mam 16 lat, więc czytałem tą serię troszeczkę dawno)


   Świetne są też tytuły rozdziałów i podobają mi się egipskie symbole i to jak zostały pokazane ich imiona oznajmiające kto jest narratorem w danym rozdziale.

  

   Pochwale wam się też, że mam taki sam naszyjnik jak Carter... z powodu, którego z resztą czasem byłem uważany za (właśnie zapomniałem słowa, więc określę to jako...) osobę nie wierzącą w Boga. Na lekcjach religii nawet było mówiące o satanistycznych znakach (To słowo to satanista! Byłem czasami uważany za satanistę, a mój ksiądz prosił bym go ściągnął. Po miesiącach zgodziłem się. Na to może miało też wpływ to, że w drugiej gimnazjum najczęściej ubierałem się na czarno, ale nie jestem i nie byłem żadnym emo, po prostu bardzo mi się podobały czarne ubrania, ale ludzie zawsze coś przekręcą.) a kiedy pojawił się Krzyż Ankh to prawie cała klasa od razu się na mnie gapiła! Tak czy inaczej super naszyjnik, ale już go nie noszę :/

  Jeżeli są jakieś książki, o których chcielibyście usłyszeć - piszcie komentarze w zakładceRecenzje Książek

  Dajcie znać co sądzicie na temat recenzji i czy mieliście przyjemność zapoznać się z tą książką :)