Dystrykt 121 - recenzja książki

DYSTRYKT 121

Tytuł: Dystrykt 121 Wybranka losu

Autor: Maria Wicik

Wydawnictwo: Warszawska Firma Wydawnicza SC

Ilość stron: 365

  Władzę nad światem przejęły wampiry. Ratunkiem dla ludzi są dystrykty otoczone grubymi murami dzięki, którym krwiożercze bestie nie mogą przedostać się do środka.

  

  Główną bohaterką jest siedemnastoletnia Rosemary Collins, która wiedzie szczęśliwe życie. Ma kochającą rodzinę oraz przyjaciółki Olivie i Nicole. 

 
  Jeden dzień jest w stanie zmienić całe życie, a Rose wie o tym najlepiej kiedy niespodziewanie dowiaduje się, że została szczęśliwie wybrana na podopieczną Najstarszego i Najpotężniejszego wampira, imieniem Mitchell, który rządzi światem. Zobowiązał się ją chronić, ale czy zdoła to zrobić nawet on? Teraz kiedy jej bezpieczeństwo nie jest już takie pewne, a dla niektórych więzy krwi nie mają żadnego znaczenia.

  Rose zyskuje nadprzyrodzone moce, które zaczęły się przejawiać po pojawieniu się Mitchell'a w jej życiu. Próbuje nad nimi zapanować co wcale nie jest takie łatwe, bo mogą ją nawet zabić.

  Dystrykt 121 nie jest już bezpiecznym miejscem. Dochodzi do brutalnych morderstw. Rosemary razem ze swoimi przyjaciółmi próbuje odkryć ich tajemnice i dowiedzieć się kto jest mordercą, ale zło czyha za rogiem i jest gotowe, by zaatakować.

  Dystrykt 121 jest dla mnie wyjątkowo książką chociażby pod tym względem, że autorką jest polka, a ja nie czytam polskich powieści z własnej woli - tym razem było inaczej. Usłyszałem o niej i postanowiłem przeczytać.

  Pojawiają się w niej momenty z zombie (albo jak to są nazywani w powieści - trupiarzami). Nie jest ich tak dużo akurat w tej książce (nie wiem jeszcze jak w następnych częściach), więc myślę, że spodoba się to osobom, które lubią takie klimaty, a jednocześnie nie będzie przeszkadzało tym, którzy nie są ich wielkimi zwolennikami. Uważam, że zostali ciekawie przedstawieni w tej książce, co zaliczam do plusów.

  

  Książka bardzo mi się spodobała, a po jej skończeniu byłem naprawdę zachwycony jednak niechętnie muszę przyznać, że książka ma kilka rzeczy, które mi się nie podobały. 

  Pierwszą z nich są bardzo liczne literówki. Pojawiały się na prawdę często, więc pod tym względem należało, by popracować nad książką. 

  Drugą rzeczą jest to, że czasami miałem wrażenie, że wszystko w tej książce kręci się wokół Rose. Ja rozumiem, że jest główną bohaterką, ale czasem było tego już trochę za wiele. Biorąc pod uwagę to co się z nią działo, to w wielu momentach jest to usprawiedliwione, ale momentami myślałem sobie, że ta książka powinna mieć tytuł Świat według Rose albo Życie Rose, co tak nie do końca mi się spodobało, ponieważ praktycznie wszystko dotyczyło ich, a wątki innych postaci są po prostu opisywane w kilku zdaniach. 

Czasami były również takie momenty gdzie było aż za słodko. Jak w idealnym świecie. To jak wszyscy jej pomagali i momentami traktowali jakby miała 7 lat, a nie 17.       

  Trzecią rzeczą, która mi się nie podobała jest to, że ta wielka akcja, która jest na koniec książki trwa 10 albo i mniej stron, co jest dla mnie nie wątpliwie minusem, ponieważ wole żeby trwało to kilkadziesiąt stron, a nie kilka, bo to w końcu jest koniec książki. 

  Często również pojawiały się powtórzenia, że np; w dwóch zdaniach obok siebie pojawiało się to samo słowo. Został także nadużyty zwrot ,,wybuchły śmiechem'' zwłaszcza na pierwszych kilkudziesięciu stronach książki.

  Jestem jednak w stanie nie przywiązywać takiej wielkiej uwagi do tych błędów, ponieważ fabuła książki bardzo mi się spodobała. (W tej recenzji chyba nadużywam zwrotu ,,bardzo mi się spodobała'', ale to o czymś świadczy). Czytało mi się ją szybko i przyjemnie. 

  Powiedziałem o kilku rzeczach, które mi się nie podobały, teraz wymienię kilka momentów, które zapadły mi w pamięć.

  Pierwszym z nich jest - według mnie - bardzo słodki i romantyczny moment, w sadzie Rose kiedy siedzi razem z Issac'iem i jedzą razem truskawki. 

  Drugim jest to jak przywoływali ducha zmarłego chłopaka. To było świetne! Taki akcent trochę paranormalny, który (ponownie) bardzo mi się spodobał.

  Świetny jest też moment w łazience kiedy zaczął się huragan. Nie będę pisał o co chodzi, bo tu już była, by przesada.

  No i oczywiście zakończenie, które było po prostu świetne - mimo, że akcja wydarzyła się bardzo szybko.

  Niewątpliwie przeczytam kolejne części z tej serii. Mam nadzieję, że wyjdą jak najszybciej, ponieważ po przeczytaniu Dystryktu 121 polubiłem pióro Marii Wicik.

  Oczywiście nie jest to książka dla każdego. Nie wszyscy lubią książki z wampirami, ale to nie jest tak jak w Zmierzchu (mam nadzieję, że nikt tak nie pomyślał!). Tutaj nie kręci się wszystko wokół dwójki zakochanych - wampira i człowieka. To nie te klimaty. Jest to fajna i luźna książka. Nie należy do moich ulubionych, ale będę miło ją wspominał. Nie oczekujcie, że będzie to taki bestseller jak np; Igrzyska Śmierci, czego życzę autorce, ale mimo to jest to fajna książka, doskonała na wakacje.

Bardzo dziękuję dla autorki za to, że wysłała mi swoją książkę do recenzji. Ciągle bardzo się cieszę z autografu. 

Jak widać książka bardzo mi się spodobała i czekam zniecierpliwiony na dalszy ciąg tej historii.

Jeżeli są jakieś książki, o których chcielibyście usłyszeć - piszcie komentarze w zakładce Recenzje książek

Dajcie znać to sądzicie o recenzji i czy chcielibyście przeczytać DYSTRYKT 121.