Ja, diablica - recenzja książki

Tytuł: Ja, diablica
Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Wydawnictwo: W.A.B
Ilość stron: 416

Śmierć to dopiero początek...

Kiedy dwudziestoletnia Wiktoria zostaje zamordowana trafia do Piekła. Poznaje odpowiedź na pytanie, nad którym zastanawia się każdy człowiek. Co dzieje się po śmierci?
Dziewczyna zaczyna mieszkać w Los Diablos gdzie dostaje bardzo ważną posadę diablicy. Jej zadaniem jest targowanie się z aniołami o dusze zmarłych, potencjalnych obywateli piekła. Jednak Wiktoria nie może pogodzić się ze swoją przedwczesną śmiercią, dlatego wykorzystuje swoje możliwości jako diablicy, aby powracać na ziemie i udawać, że nadal żyje. Postanawia też zawalczyć o miłość swojego życia i wybrać między diabłem, a śmiertelnikiem. 

Już zanim przeczytałem tę książkę, uwielbiałem ją, co brzmi niedorzecznie, jednak zanim wpadła w moje ręce kilkukrotnie przesłuchałem trzy godzinny fragment audiobooka i już wiedziałem, że muszę mieć całą trylogię albo najlepiej praktycznie wszystkie książki Pani Miszczuk. Jest moją polską sensacją, a w te wakacje mną zawładnęła! 

Pani Miszczuk w doskonały sposób potrafi stworzyć nowy świat, który pochłonie czytelnika, a ten nie będzie próbował się uwolnić. Zadbała o nawet najmniejsze szczegóły takie jak zwykła numeracja drzwi, co jeszcze bardziej sprawia, że ten świat wydaje się realistyczny.
Bardzo spodobał mi się już sam pomysł na fabułę. Główna bohaterka umiera i po śmierci trafia do Piekła i targuje się o inne dusze. Zdecydowanie jest to coś oryginalnego, ale na tym się nie kończy.
Ja, diablica to powieść przepełniona wieloma ciekawymi postaciami jak śmierć, która - oczywiście - uwielbia katastrofy, diabeł intrygant, który ma ambicje zostać szatanem czy Kleopatra, tak, właśnie ta egipska królowa. 

Książka ma trochę ponad czterysta stron, ale autorka nie marnuje czasu na zbędne wywody dzięki czemu co chwile coś się dzieje, a czytelnik nie chce oderwać się od lektury. 
Co do wątku miłosnego. Dobre jest to, że to nie jest taki trójkąt miłosny jak zwykle kiedy bohaterka jest nie wiadomo jak rozdarta i musi opowiadać nam o swoim trudnym wyborze dość często. Autorka nie rozdrabnia się  pisząc długie monologi. Według mnie idealnie wpasowuje ten wątek do pozostałych tak, że nie ma go za dużo, ale jest wystarczająco. 

Czasami pewnie wam się zdarzało, że nie polubiliście głównej bohaterki, irytowała was i psuła radość z czytania. Uważam, że Wiktoria jest świetną główną bohaterką. Zdecydowana, nie użala się ciągle nad sobą i mimo, że nie jest szczęśliwa, że umarła tak wcześnie nie czytamy o jej załamaniu na co drugiej stronie i cieszy się z możliwości, którą dostała. Jest diablicą i ewidentnie korzysta z tego. 
Dużo jest w tej książce humoru i właśnie kolejną cechą, którą możemy przypisać Wiktorii to taka, że jest ona zabawna, z resztą nie tylko ona. 
Dzięki tej książce poznamy całkiem nowy, bardzo ciekawy świat. Wizje tego co jest po śmierci. Różnorodnych bohaterów, nie tuzinkowych. Przeżyjemy świetną przygodę z poważnymi momentami jednak zdecydowanie nie zabraknie w niej śmiechu. 

Piszę o tej książce w samych superlatywach, ale nie robię tego przecież bez powodu. Ona na to zasługuje. 

Jak nie trudno się domyśleć, zdecydowanie polecam wam tę trylogię. Znajdziecie w niej wątki młodzieżowe, fantastyczne, obyczajowe, humor. Czego chcieć więcej? Jest po prostu świetna.
Od razu kupiłem trzy tomy i nie mogę doczekać się, aby położyć ręce na drugim. 
Jak pewnie spora ilość z was, nie czytam zbyt wiele książek polskich autorów jednak jak widać można znaleźć perełki, po które warto sięgnąć. Jeżeli na polskim rynku jest/będzie więcej takich autorek to możemy być spokojniejsi o przyszłość polskiej literatury.

Dajcie znać czy czytaliście tę książkę i co o niej sądzicie. A może planujecie zabrać się na tą trylogię?

Zobacz także:

A tymczasem...

CZYTELNICZEGO DNIA ŻYCZĘ!